Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010
Παρουσίαση του βιβλίου Ιμαρέτ στην Φιλιππιάδα
Το Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010 στις 7μμ στο Δημαρχείο Φιλιππιάδας θα γίνει παρουσίαση του μυθιστορήματος του Γιάννη Καλπούζου "Ιμαρέτ. Στη σκιά του ρολογιού"Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν ο Σύλλογος Φιλιππιαδιωτών Αττικής,ο Σύλλογος Γυναικών Φιλιππιάδας και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο συμπατριώτης μας δημοσιογράφος Γιώργος Κολοβάτσιος και ο συγγραφέας
Το μυθιστόρημα "Ιμαρέτ. Στη σκιά του ρολογιού", κέρδισε το Βραβείο Αναγνωστών 2009 του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου
Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με ιστορικό φόντο την οθωμανοκρατούμενη Αρτα την περίοδο 1854-1882 και τη συνύπαρξη τριών φυλών Ελλήνων, Τούρκων και Εβραίων.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
O Γιάννης Καλπούζος, γεννήθηκε το 1960 στην Άρτα . Πρωτοεμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή "Το νερό των ονείρων" το 2000, χρονιά που εκδόθηκε και το πρώτο του μυθιστόρημα "Μεθυσμένος δρόμος". Από τότε έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Το παραμιλητό των σκοτεινών θεών" (2006), το ποιητικό έργο "Έρωτας νυν και αεί" και το μυθιστόρημα "Παντομίμα Φαντασμάτων".
Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010
Φιλιππιαδιώτικος Νεορεαλισμός στις 25 Αυγούστου ή αλλιώς Ladri di Biciclette!!
Στις 25 Αυγούστου με ολόγιομο φεγγάρι, θα συμβεί κάτι μοναδικό για την πόλη μας και κυρίως για τους κατοίκους της. Στην -ελπίζω- κατάμεστη πλατεία, οι υπεύθυνοι του blog filoiko, θα προβάλλουν σε στυλ πλανόδιου παλιακού σινεμά – όπως κάποτε στον τοίχο του Άγιου Βησσαρίωνα – εκατοντάδες φωτογραφίες από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα έως και σήμερα. Ένα μοναδικό αρχείο που έχει δημιουργηθεί με την επιμονή του Μιλτιάδη αλλά κυρίως με την βοήθεια των ιδιοκτητών αυτών των μικρών θησαυρών που απεικονίζουν, πρόσωπα, πράγματα, τόπους, χαρές και λύπες.
Σε αυτές τις παλιές φωτογραφίες θα διακρίνεις εσένα και μένα, τους γονείς σου, τους συγγενείς, τους φίλους σου, τις κρυψώνες, τους τόπους που έπαιζες, που έτρεχες να κρυφτείς για να κλάψεις, τις γιορτές, τις λύπες και τα πανηγύρια. Σε αυτές τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που ο χρόνος τις έφθειρε, όσο και τους ανθρώπους θα διακρίνεις πολέμους και εθνικές εορτές, τον φίλο που έλειψε, τον γείτονα που πέθανε και είχες χρόνια να τον δεις, την πόλη σου να αλλάζει μέσα στις δεκαετίες. Το ασπρόμαυρο που έγινε έγχρωμο και την κατάφυτη Φιλιππιάδα που θα γίνει γκρίζος Ζηρός. Αλήθεια. Αν αυτό δεν είναι γνήσιος Φιλιππιαδιώτικος νεορεαλισμός τότε τι είναι;
«Η κάμερα έξω από τα στούντιο, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι ιστορίες που γεννιούνται μέσα από την αληθινή ζωή: σ' αυτές τις φωτογραφίες το ψέμα της μυθοπλασίας παραχωρεί την θέση του στην αλήθεια της πραγματικής ζωής». Όχι. Δεν είναι ο ορισμός του περιεχομένου των φωτογραφιών που θα προβάλλει το filoiko. Όσο κι αν σας ακουστεί απίστευτο είναι ο ορισμός για τον Ιταλικό κινηματογραφικό νεορεαλισμό. Που ξεκίνησε το 1943 με το «Έμμονο πάθος» (Ossessione) του Luchino Visconti και κορυφώθηκε το 1943 με το «Κλέφτης Ποδηλάτων» (Ladri di Biciclette) του Vittorio De Sica.
Με την άδεια του Filoiko κλέψαμε μερικές φωτό και με τους αγαπημένους μας Pearl Jam φτιάξαμε ένα βιντεάκι.
Πριν πολλά χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του 70΄ένα μικρό αγόρι κόλλησε την αρρώστια του σινεμά από τον πατέρα του. Καθώς δεν υπήρχε κινηματογράφος στην Φιλιππιάδα, το πρόγραμμα είχε κάθε Κυριακή επίσκεψη στο σινεμά REX στην πλατεία Κιλκίς. Έβλεπαν μαζί ταινίες γουέστερν ή τις περιπέτειες του Ταρζάν. Στην αφελή παιδικότητα η επίδραση της σκοτεινής αίθουσας ήταν τρομακτική. Περίμενε κάθε μέρα να γίνει Κυριακή για να ξεκινήσει η ταινία. Άνοιγαν άλλοι κόσμοι, μέσα και γύρω από το μυαλό του που οι φίλοι του δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Όσα και αν τους έλεγε για την αφίσα της ταινίας «Ωραία μου κυρία» (My fair lady) με το πρόσωπο της πανέμορφης Audrey Hepburn που κοσμούσε τις σκάλες αριστερά, λίγο πριν μπεις στην αίθουσα, για τις μαγικές εικόνες που προβάλλονται τόσο ζωντανά μπροστά σου, εκείνοι δεν καταλάβαιναν.
Και ξαφνικά ήρθε εκείνη η Κυριακή που άλλαξε την ζωή του για πάντα. Ο μικρός έμπαινε στο σινεμά με τον πατέρα του για να δουν το φίλμ «ο Ταρζάν στον Αμαζόνιο». Τότε τους σταμάτησε ο Μάχος, ο θρυλικός ιδιοκτήτης της αίθουσας και τους είπε τα εξής: «Δυστυχώς σήμερα δεν έχει παιδικό. Από την Αθήνα έκαναν λάθος και μου έστειλαν αντί για Ταρζάν ένα ιταλικό ασπρόμαυρο. Τσακώθηκα μαζί τους από το τηλέφωνο αλλά δεν βγήκε τίποτε. Θα παίξουμε λοιπόν το ιταλικό. Μου είπαν ότι είναι ωραίο, αλλά τι να σας πω. Αν θέλετε μπαίνετε".
Ο πατέρας που αποφάσιζε δεν το σκέφτηκε. Έκοψαν τα εισιτήρια, μπήκαν στην αίθουσα που πάντα η μυρωδιά της ήταν ευωδία για τον μικρό και μόλις έσβησαν τα φώτα έπεσαν οι τίτλοι. «Κλέφτης Ποδηλάτων» (Ladri di Biciclette) του Vittorio De Sica. Μια συγκλονιστική ιστορία ενός πατέρα και του γιού του, που τους κλέβουν το ποδήλατο, εργαλείο δουλειάς για την οικογένεια, στην διαλυμένη μεταπολεμική εποχή στην Ιταλία. Μόλις τέλειωσε η ταινία, όλα είχαν αλλάξει για τον μικρό, τίποτε δεν θα ήταν πια το ίδιο. Ούτε η ζωή του, ούτε το μέλλον του. Άνοιξαν οι ορίζοντες και το μυαλό του. Από τότε δεν έχει ξανανιώσει τόσο δυνατό συναίσθημα. Ίσως να συμβεί τώρα. Στις 25 Αυγούστου, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι όταν κλείσουν τα φώτα της πλατείας της μικρή του πόλης. Και θα κοιτάζει γύρω του. Να βρει στα μάτια κάποιων μικρών παιδιών που θα είναι εκεί, τον μικρό που μεγάλωσε. Είναι μαγικό το πανί. Είτε με σινεμά είτε με φωτογραφίες.
Οι παλιές φωτογραφίες είναι, πάνω απ' όλα, μια ηθική θέση από την οποία κοιτάζει κανείς τον κόσμο -στη συνέχεια μετατρέπεται σε αισθητική θέση, το ξεκίνημα είναι όμως ηθικό. Για να παραφράσω την ρήση του Roberto Rossellini για τον κινηματογραφικό νεορεαλισμό.
Γιώργος Κολοβάτσιος
Σε αυτές τις παλιές φωτογραφίες θα διακρίνεις εσένα και μένα, τους γονείς σου, τους συγγενείς, τους φίλους σου, τις κρυψώνες, τους τόπους που έπαιζες, που έτρεχες να κρυφτείς για να κλάψεις, τις γιορτές, τις λύπες και τα πανηγύρια. Σε αυτές τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που ο χρόνος τις έφθειρε, όσο και τους ανθρώπους θα διακρίνεις πολέμους και εθνικές εορτές, τον φίλο που έλειψε, τον γείτονα που πέθανε και είχες χρόνια να τον δεις, την πόλη σου να αλλάζει μέσα στις δεκαετίες. Το ασπρόμαυρο που έγινε έγχρωμο και την κατάφυτη Φιλιππιάδα που θα γίνει γκρίζος Ζηρός. Αλήθεια. Αν αυτό δεν είναι γνήσιος Φιλιππιαδιώτικος νεορεαλισμός τότε τι είναι;
«Η κάμερα έξω από τα στούντιο, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι ιστορίες που γεννιούνται μέσα από την αληθινή ζωή: σ' αυτές τις φωτογραφίες το ψέμα της μυθοπλασίας παραχωρεί την θέση του στην αλήθεια της πραγματικής ζωής». Όχι. Δεν είναι ο ορισμός του περιεχομένου των φωτογραφιών που θα προβάλλει το filoiko. Όσο κι αν σας ακουστεί απίστευτο είναι ο ορισμός για τον Ιταλικό κινηματογραφικό νεορεαλισμό. Που ξεκίνησε το 1943 με το «Έμμονο πάθος» (Ossessione) του Luchino Visconti και κορυφώθηκε το 1943 με το «Κλέφτης Ποδηλάτων» (Ladri di Biciclette) του Vittorio De Sica.
Με την άδεια του Filoiko κλέψαμε μερικές φωτό και με τους αγαπημένους μας Pearl Jam φτιάξαμε ένα βιντεάκι.
Πριν πολλά χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του 70΄ένα μικρό αγόρι κόλλησε την αρρώστια του σινεμά από τον πατέρα του. Καθώς δεν υπήρχε κινηματογράφος στην Φιλιππιάδα, το πρόγραμμα είχε κάθε Κυριακή επίσκεψη στο σινεμά REX στην πλατεία Κιλκίς. Έβλεπαν μαζί ταινίες γουέστερν ή τις περιπέτειες του Ταρζάν. Στην αφελή παιδικότητα η επίδραση της σκοτεινής αίθουσας ήταν τρομακτική. Περίμενε κάθε μέρα να γίνει Κυριακή για να ξεκινήσει η ταινία. Άνοιγαν άλλοι κόσμοι, μέσα και γύρω από το μυαλό του που οι φίλοι του δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Όσα και αν τους έλεγε για την αφίσα της ταινίας «Ωραία μου κυρία» (My fair lady) με το πρόσωπο της πανέμορφης Audrey Hepburn που κοσμούσε τις σκάλες αριστερά, λίγο πριν μπεις στην αίθουσα, για τις μαγικές εικόνες που προβάλλονται τόσο ζωντανά μπροστά σου, εκείνοι δεν καταλάβαιναν.
Και ξαφνικά ήρθε εκείνη η Κυριακή που άλλαξε την ζωή του για πάντα. Ο μικρός έμπαινε στο σινεμά με τον πατέρα του για να δουν το φίλμ «ο Ταρζάν στον Αμαζόνιο». Τότε τους σταμάτησε ο Μάχος, ο θρυλικός ιδιοκτήτης της αίθουσας και τους είπε τα εξής: «Δυστυχώς σήμερα δεν έχει παιδικό. Από την Αθήνα έκαναν λάθος και μου έστειλαν αντί για Ταρζάν ένα ιταλικό ασπρόμαυρο. Τσακώθηκα μαζί τους από το τηλέφωνο αλλά δεν βγήκε τίποτε. Θα παίξουμε λοιπόν το ιταλικό. Μου είπαν ότι είναι ωραίο, αλλά τι να σας πω. Αν θέλετε μπαίνετε".
Ο πατέρας που αποφάσιζε δεν το σκέφτηκε. Έκοψαν τα εισιτήρια, μπήκαν στην αίθουσα που πάντα η μυρωδιά της ήταν ευωδία για τον μικρό και μόλις έσβησαν τα φώτα έπεσαν οι τίτλοι. «Κλέφτης Ποδηλάτων» (Ladri di Biciclette) του Vittorio De Sica. Μια συγκλονιστική ιστορία ενός πατέρα και του γιού του, που τους κλέβουν το ποδήλατο, εργαλείο δουλειάς για την οικογένεια, στην διαλυμένη μεταπολεμική εποχή στην Ιταλία. Μόλις τέλειωσε η ταινία, όλα είχαν αλλάξει για τον μικρό, τίποτε δεν θα ήταν πια το ίδιο. Ούτε η ζωή του, ούτε το μέλλον του. Άνοιξαν οι ορίζοντες και το μυαλό του. Από τότε δεν έχει ξανανιώσει τόσο δυνατό συναίσθημα. Ίσως να συμβεί τώρα. Στις 25 Αυγούστου, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι όταν κλείσουν τα φώτα της πλατείας της μικρή του πόλης. Και θα κοιτάζει γύρω του. Να βρει στα μάτια κάποιων μικρών παιδιών που θα είναι εκεί, τον μικρό που μεγάλωσε. Είναι μαγικό το πανί. Είτε με σινεμά είτε με φωτογραφίες.
Οι παλιές φωτογραφίες είναι, πάνω απ' όλα, μια ηθική θέση από την οποία κοιτάζει κανείς τον κόσμο -στη συνέχεια μετατρέπεται σε αισθητική θέση, το ξεκίνημα είναι όμως ηθικό. Για να παραφράσω την ρήση του Roberto Rossellini για τον κινηματογραφικό νεορεαλισμό.
Γιώργος Κολοβάτσιος
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Μάχη Σουλιωτών - Τούρκων στην Φιλιππιάδα! Από βιβλίο του 1886
Η μικρή μας πόλη έχει διαδραματίσει το δικό της ρόλο στο πέρασμα των αιώνων και της ιστορίας, της Ηπείρου και της Ελλάδος. Μια μικρή αναφορά υπάρχει και σε αυτή την σπάνια έκδοση βιβλίου, που εντοπίσαμε στην βιβλιοθήκη του Harvard το οποίο εκδόθηκε το 1886 και αφορά την δράση των Σουλιωτών. Σύμφωνα με την υπάρχουσα βιβλίογραφία που διαθέτουμε αρκετές οικογένειες Σουλιωτών βρήκαν καταφύγιο στην Φιλιππιάδα ή το παλιό Ελευθεροχώρι και εγκαταστάθηκαν μόνιμα.
Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
Εντυπώσεις από την Φιλιππιάδα σε κείμενο του 1912!
«Η προς Φιλιππιάδα οδός προβαίνουσα διέρχεται δια του Ελευθεροχωρίου οικουμένου υπό Χριστιανών εις 500 ανερχομένων και μετά 10 λεπτά άγει εις Φιλιππιάδα (Παλαιά και Νέα) υπό Χριστιανών και Τούρκων οικουμένην.
Η Φιλιππιάς εινε κέντρον εμπορικόν δύο επαρχιών της Λάκκας και του Λούρου, αίτινες περιλαμβάνουσι 70 χωριά και κώμας άπασας Ελληνικάς. Όλον το εμπόριον όθεν συγκεντρούνται ενταύθα. 70 διάφορα καταστήματα έχουσιν εγκατασταθεί οριστικώς. Πλήν 2-3 οθωμανικών και Εβραικών τα άλλα είνε Ελληνικά.
Η Φιλιππιάς έχει το ξενοδοχείον του ύπνου «το Σύνταγμα» μετ΄επιπλώσεως τελείας και καθαριότητος. Το κτίριον είνε νεόκτιστον μετά δωματίων ευρυχώρων και εγκαταστάσεως ασετιλίνης. Έχει δε και ικανά καφεία πέριξ της δενδροφυτευμένης πλατείας ως και εστιατόρια σχετικώς καθάρια.
Αι οδοί της Φιλιππιάδος ευρύτατοι. Δεξιά και αριστερά περιβόλια, και σεράγια Τούρκικα τα οποία προσδίδουσι χάριν εις την κωμόπολιν, ήτις υπό την Ελληνικήν διοίκησιν θα καταστή παράδεισος διαμονής........»
Στην φωτογραφία αυτή του 1930 βλέπεται το ξενοδοχείο, στην αριστερή πλευρά του δρόμου!
Είναι μόνο ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο Έλληνα περιηγητή για την πόλη μας. Στην διάθεσή μας υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα και βιβλία τα οποία στο μέλλον αν υπάρχει και η διάθεση από τον Δήμο της πόλης θα δημοσιευτούν συνολικά.
Για την ιστορία, το ξενοδοχείο «το Σύνταγμα »που αναφέρεται στο παραπάνω κείμενο είναι αυτό που αποκαλούμε σήμερα «Χάνι Τσουμάνι» και το οποίο έχουμε εγκαταλείψει στην μοίρα του.
Mε κάποιο τρόπο ο Δήμος θα πρέπει να βρει χρήματα ώστε να αγοράσει το κτίριο από τον σημερινό του ιδιοκτήτη, κάτι που κάνουν δεκάδες δήμοι με ιστορικά κτίρια σέ όλη την χώρα.
Η Φιλιππιάς εινε κέντρον εμπορικόν δύο επαρχιών της Λάκκας και του Λούρου, αίτινες περιλαμβάνουσι 70 χωριά και κώμας άπασας Ελληνικάς. Όλον το εμπόριον όθεν συγκεντρούνται ενταύθα. 70 διάφορα καταστήματα έχουσιν εγκατασταθεί οριστικώς. Πλήν 2-3 οθωμανικών και Εβραικών τα άλλα είνε Ελληνικά.
Η Φιλιππιάς έχει το ξενοδοχείον του ύπνου «το Σύνταγμα» μετ΄επιπλώσεως τελείας και καθαριότητος. Το κτίριον είνε νεόκτιστον μετά δωματίων ευρυχώρων και εγκαταστάσεως ασετιλίνης. Έχει δε και ικανά καφεία πέριξ της δενδροφυτευμένης πλατείας ως και εστιατόρια σχετικώς καθάρια.
Αι οδοί της Φιλιππιάδος ευρύτατοι. Δεξιά και αριστερά περιβόλια, και σεράγια Τούρκικα τα οποία προσδίδουσι χάριν εις την κωμόπολιν, ήτις υπό την Ελληνικήν διοίκησιν θα καταστή παράδεισος διαμονής........»
Στην φωτογραφία αυτή του 1930 βλέπεται το ξενοδοχείο, στην αριστερή πλευρά του δρόμου!
Είναι μόνο ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο Έλληνα περιηγητή για την πόλη μας. Στην διάθεσή μας υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα και βιβλία τα οποία στο μέλλον αν υπάρχει και η διάθεση από τον Δήμο της πόλης θα δημοσιευτούν συνολικά.
Για την ιστορία, το ξενοδοχείο «το Σύνταγμα »που αναφέρεται στο παραπάνω κείμενο είναι αυτό που αποκαλούμε σήμερα «Χάνι Τσουμάνι» και το οποίο έχουμε εγκαταλείψει στην μοίρα του.
Mε κάποιο τρόπο ο Δήμος θα πρέπει να βρει χρήματα ώστε να αγοράσει το κτίριο από τον σημερινό του ιδιοκτήτη, κάτι που κάνουν δεκάδες δήμοι με ιστορικά κτίρια σέ όλη την χώρα.
Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010
Το νέο Δ.Σ του Συλλόγου Φιλιππιαδιωτών Αττικής
Την Κυριακή το πρωΐ, 14 Μαρτίου 2010, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50, διεξήχθηκαν οι εκλογές γιά την ανάδειξη νέου Δ.Σ. του Συλλόγου Φιλιππιαδωτών Αττικής "Ο Αγιος Βησσαρίων". Το νέο Δ.Σ. που προέκυψε είναι το εξής:
Πρόεδρος: Κολοβάτσιος Γεώργιος
Α' Αντιπρόεδρος: Κολιός Ζώης
Β' Αντιπρόεδρος: Πήλιος Σπύρος
Γραμματέας: Ρούκος Δημήτριος
Ταμίας: Μάνθου Αντωνία
Υπεύθ. Δημ. Σχέσεων: Δέμιτσας Φώτης
Μέλος: Ντάκουλας Μιλτιάδης
Το νέο Δ.Σ θα ήθελε να ευχαριστήσει από καρδιάς τους συμπολίτες μας που μας στήριξαν και δίνουμε υπόσχεση ότι θα εργαστούμε με όλη μας την δύναμη για να αναδείξουμε την πόλη που αγαπάμε!! Φυσικά περιμένουμε την βοήθεια όλων των μελών μας.
Πρόεδρος: Κολοβάτσιος Γεώργιος
Α' Αντιπρόεδρος: Κολιός Ζώης
Β' Αντιπρόεδρος: Πήλιος Σπύρος
Γραμματέας: Ρούκος Δημήτριος
Ταμίας: Μάνθου Αντωνία
Υπεύθ. Δημ. Σχέσεων: Δέμιτσας Φώτης
Μέλος: Ντάκουλας Μιλτιάδης
Το νέο Δ.Σ θα ήθελε να ευχαριστήσει από καρδιάς τους συμπολίτες μας που μας στήριξαν και δίνουμε υπόσχεση ότι θα εργαστούμε με όλη μας την δύναμη για να αναδείξουμε την πόλη που αγαπάμε!! Φυσικά περιμένουμε την βοήθεια όλων των μελών μας.
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Κύριοι του Focus, μας χρωστάτε πολλά πράγματα που έχετε κλέψει. Ζωές, χρήματα, πολιτισμό….
Η μαυροφορεμένη γιαγιά με τις δεκάδες ρυτίδες – όσες και τα χρόνια της – προσπαθούσε μάταια χωρίς γυαλιά να δει την φωτογραφία που κρατούσε μπροστά της ο εγγονός της. Ήταν το γερμανικό περιοδικό Focus που είχε στο εξώφυλλο την Αφροδίτη της Μήλου να κάνει με το μεσαίο δάχτυλο μια χυδαία χειρονομία ενώ στον τίτλο έγραφε «Απατεώνες στην Ευρωοικογένεια».
«Μην στενοχωριέσαι» είπε συγκαταβατικά η γιαγιά με την πραότητα των 90 και βάλε χρόνων της. «Ο πολιτισμός και η τέχνη δεν μπορούν να νικηθούν από κανένα. Πόσο μάλλον από αυτούς που δίχασαν δυο φορές την Ευρώπη και προκάλεσαν εκατόμβες νεκρών. Εξάλλου γιόκα μου, να ξέρεις ότι οι χειρονομίες δεν βγάζουν σε καλό. Μια φορά που το είχα κάνει σε γερμανούς των Ες – Ες την περίοδο της κατοχής, όταν με έπιασαν να κλέβω ένα καρβέλι ξερό ψωμί, ξέρεις τι μου έκαναν; Μου κράτησαν το χέρι και με μια κίνηση ο ένας τους μου έσπασε το χέρι χτυπώντας το στο γόνατό του. Να τους πεις λοιπόν λεβέντη μου» συνέχισε σε αυστηρό ύφος, «ότι οι μαύρες στιγμές στην ιστορία δεν γράφονται ούτε από ψεύτικα οικονομικά στοιχεία, ούτε από τις οικονομικές δυσκολίες μιας χώρας. Παρά μόνο από το θάνατο που προκαλεί ο πόλεμος και οι δυστυχίες του. Δεν θα ομιλούν παιδί μου αυτοί που αιματοκύλισαν ολόκληρο τον κόσμο δυο φορές. Αυτοί που κατά την διάρκεια της κατοχής έκλεψαν τις περιουσίες μας, αφάνισαν τις ζωές μας και άρπαξαν τις αρχαιότητες μας κατά την διάρκεια της κατοχής. Αυτοί που δεν δέχονται να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα που ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ».
Έφτιαξε για λίγο το μαντήλι στα μαλλιά της. Άλλαξε στάση στην πολυθρόνα της. Ο εγγονός της διέκρινε ότι τα μάτια της ήταν υγρά εδώ και ώρα. Και απορούσε πως δεν έτρεχαν δάκρυα. «Είναι γιατί φορτίστηκα από θυμό για την αλαζονεία τους κι όχι από στενοχώρια για αυτά που γράφουν», τον πρόλαβε. «Με όλα αυτά που τραβήξαμε στον πόλεμο, δεν κρατήσαμε μίσος. Εγώ αγόρι μου έχασα τον μπαμπά μου στην κατοχή και ο παππούς σου τον αδερφό του. Από τους ναζί. Παρόλα αυτά στα δύσκολα εκείνα χρόνια πήγε ως οικονομικός μετανάστης στην χώρα που μας αφάνισε. Δεν κράτησε ποτέ μίσος για τους Γερμανούς, παιδί μου. Σεβόταν το ψωμί που έτρωγε, κι όπως μου έλεγε συνέχεια, τα Ελληνικά φτηνά εργατικά χέρια, ανόρθωσαν την διαλυμένη και κατεστραμμένη χώρα τους». Χύθηκε αναπαυτικότερα στην πολυθρόνα και χάθηκε στις σκέψεις της. Δεν έδωσε σημασία στον εγγονό της που την κοιτούσε με απορία και θαυμασμό.
Όταν την ακούμπησε στην πλάτη, σχεδόν τρόμαξε. «Γιαγιά, άκου τι θα κάνω», αποκρίνεται ο μικρός. «Θα ψάξω στο ίντερνετ – και μην με ρωτάς τι είναι αυτό – την διεύθυνση του περιοδικού και θα τους γράψω όσα μου είπες». Εκείνη χαμογέλασε.
Ο μικρός άνοιξε τον φορητό υπολογιστή και άρχισε να σερφάρει. Βρήκε τελικά το email του περιοδικού. «redaktion@focus.de» . Ξεκίνησε να γράφει με μανία: «Κύριοι του Focus, δεν χρωστάμε σε κανένα. Αντιθέτως, μας χρωστάτε πολλά πράγματα που έχετε κλέψει. Ζωές, χρήματα, πολιτισμό….»
Γιώργος Κολοβάτσιος
Υ.Γ. Το email του περιοδικού Focus είναι πραγματικό. Όσοι θέλετε μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για να διαμαρτυρηθείτε. H φωτογραφία είναι από το Άουσβιτς, ό,τι πιο γνωστό έχουν προσφέρει οι Γερμανοί στην Ιστορία...
«Μην στενοχωριέσαι» είπε συγκαταβατικά η γιαγιά με την πραότητα των 90 και βάλε χρόνων της. «Ο πολιτισμός και η τέχνη δεν μπορούν να νικηθούν από κανένα. Πόσο μάλλον από αυτούς που δίχασαν δυο φορές την Ευρώπη και προκάλεσαν εκατόμβες νεκρών. Εξάλλου γιόκα μου, να ξέρεις ότι οι χειρονομίες δεν βγάζουν σε καλό. Μια φορά που το είχα κάνει σε γερμανούς των Ες – Ες την περίοδο της κατοχής, όταν με έπιασαν να κλέβω ένα καρβέλι ξερό ψωμί, ξέρεις τι μου έκαναν; Μου κράτησαν το χέρι και με μια κίνηση ο ένας τους μου έσπασε το χέρι χτυπώντας το στο γόνατό του. Να τους πεις λοιπόν λεβέντη μου» συνέχισε σε αυστηρό ύφος, «ότι οι μαύρες στιγμές στην ιστορία δεν γράφονται ούτε από ψεύτικα οικονομικά στοιχεία, ούτε από τις οικονομικές δυσκολίες μιας χώρας. Παρά μόνο από το θάνατο που προκαλεί ο πόλεμος και οι δυστυχίες του. Δεν θα ομιλούν παιδί μου αυτοί που αιματοκύλισαν ολόκληρο τον κόσμο δυο φορές. Αυτοί που κατά την διάρκεια της κατοχής έκλεψαν τις περιουσίες μας, αφάνισαν τις ζωές μας και άρπαξαν τις αρχαιότητες μας κατά την διάρκεια της κατοχής. Αυτοί που δεν δέχονται να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα που ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ».
Έφτιαξε για λίγο το μαντήλι στα μαλλιά της. Άλλαξε στάση στην πολυθρόνα της. Ο εγγονός της διέκρινε ότι τα μάτια της ήταν υγρά εδώ και ώρα. Και απορούσε πως δεν έτρεχαν δάκρυα. «Είναι γιατί φορτίστηκα από θυμό για την αλαζονεία τους κι όχι από στενοχώρια για αυτά που γράφουν», τον πρόλαβε. «Με όλα αυτά που τραβήξαμε στον πόλεμο, δεν κρατήσαμε μίσος. Εγώ αγόρι μου έχασα τον μπαμπά μου στην κατοχή και ο παππούς σου τον αδερφό του. Από τους ναζί. Παρόλα αυτά στα δύσκολα εκείνα χρόνια πήγε ως οικονομικός μετανάστης στην χώρα που μας αφάνισε. Δεν κράτησε ποτέ μίσος για τους Γερμανούς, παιδί μου. Σεβόταν το ψωμί που έτρωγε, κι όπως μου έλεγε συνέχεια, τα Ελληνικά φτηνά εργατικά χέρια, ανόρθωσαν την διαλυμένη και κατεστραμμένη χώρα τους». Χύθηκε αναπαυτικότερα στην πολυθρόνα και χάθηκε στις σκέψεις της. Δεν έδωσε σημασία στον εγγονό της που την κοιτούσε με απορία και θαυμασμό.
Όταν την ακούμπησε στην πλάτη, σχεδόν τρόμαξε. «Γιαγιά, άκου τι θα κάνω», αποκρίνεται ο μικρός. «Θα ψάξω στο ίντερνετ – και μην με ρωτάς τι είναι αυτό – την διεύθυνση του περιοδικού και θα τους γράψω όσα μου είπες». Εκείνη χαμογέλασε.
Ο μικρός άνοιξε τον φορητό υπολογιστή και άρχισε να σερφάρει. Βρήκε τελικά το email του περιοδικού. «redaktion@focus.de» . Ξεκίνησε να γράφει με μανία: «Κύριοι του Focus, δεν χρωστάμε σε κανένα. Αντιθέτως, μας χρωστάτε πολλά πράγματα που έχετε κλέψει. Ζωές, χρήματα, πολιτισμό….»
Γιώργος Κολοβάτσιος
Υ.Γ. Το email του περιοδικού Focus είναι πραγματικό. Όσοι θέλετε μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για να διαμαρτυρηθείτε. H φωτογραφία είναι από το Άουσβιτς, ό,τι πιο γνωστό έχουν προσφέρει οι Γερμανοί στην Ιστορία...
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Έγγραφο του Αστυνομικού τμήματος Φιλιππιάδος του 1914!
Ένα ακόμη ντοκουμέντο παρουσιάζει η ιστοσελίδα μας, που αφορά αμοιβή αστυνομικών για την σύλληψη του διαβόητου ληστή της περιοχής, Α.Στριφτάρη.
Τα ονόματα των αστυνομικών που θα μοιράστηκαν τότε 6000 δραχμές είναι: Καρβέρης, Πασαθέος και Μαυρογιάννης.
(κάντε κλικ για μεγέθυνση)
Παρακαλώ όσοι έχετε σπάνια έγγραφα και χειρόγραφα κάντε ένα κόπο και στείλτε τα στο gkolovatsios@star.gr
Τα ονόματα των αστυνομικών που θα μοιράστηκαν τότε 6000 δραχμές είναι: Καρβέρης, Πασαθέος και Μαυρογιάννης.
(κάντε κλικ για μεγέθυνση)
Παρακαλώ όσοι έχετε σπάνια έγγραφα και χειρόγραφα κάντε ένα κόπο και στείλτε τα στο gkolovatsios@star.gr
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
Ιστορικός χάρτης του 1829 για την Φιλιππιάδα!
Ένα ακόμη ιστορικό ντοκουμέντο έρχεται στο φως της δημοσιότητας. Πρόκειται για ένα χάρτη που φυλλάσεται σε μουσείο της Βιέννης.
Δημιουργήθηκε από τον Αυστριακό στρατό το 1829 και καταγράφει τα τουρκοκρατούμενα Βαλκάνια. Εμείς σας παρουσιάζουμε το κομμάτι του χάρτη που μας αφορά και που δείχνει την περιοχή μας. Είναι σημαντικός καθώς πληροφορούμαστε με στοιχεία πλέον ότι τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αιώνα υπήρχαν τα χωριά,Φιλιππιάδα και Ελευθεροχώρι.
(κάντε κλικ στη φωτο για μεγέθυνση)
Για να αναφέρονται στον χάρτη, βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι δεν επρόκειτο για μικρούς οικισμούς με πέντε , έξι καλύβες, αλλά πρέπει να είχε ικανό αριθμό κατοίκων εκείνη την περίοδο ώστε να αποτυπωθεί από τους χαρτογράφους του Αυστριακού στρατού.
Με τον χάρτη αυτό λύνεται και μια ιστορική ανακρίβεια. Πρίν από χρόνια ο σύλλογος Άγιος Βησσαρίων είχε εκδόσει ένα βιβλίο με την ιστοριά της πόλη μας. Μεγάλη προσπάθεια για τα δεδομένα της εποχής που στηριζόταν όμως σε προσωπικές αφηγήσεις και όχι σε επιστημονικά δεδομένα. Αναφέρεται λοιπόν στο πόνημα αυτό ότι το όνομα «Ελευθεροχώρι», είχε δωθεί μετά την δημιουργία της Νέας Φιλιππιάδας. Το ίδιο αναφέρεται και στην ιστοσελίδα http://1gym-filipp.pre.sch.gr/ του γυμνασίου της πόλης μας. Μια πολύ ωραία σελίδα από μαθητές και καθηγητές.Παραθέτουμε το κείμενο:
«Το όνομά του αποτελεί σύνθεση των λέξεων Ελεύθερο + χωριό. Το θεωρούσαν ελεύθερο ίσως γιατί ήταν τριγυρισμένο από πυκνή βλάστηση ώστε να είναι αθέατο στους διαβάτες. Η επικρατέστερη όμως υπόθεση είναι το όνομα να συνιστά μια αντίδραση των Ελλήνων στους Οθωμανούς. Οι τελευταίοι, όταν ίδρυσαν τον οικισμό της Νέας Φιλιππιάδας, δεν άφηναν τους Έλληνες να μείνουν στη νέα πολιτεία τους. Πήγαν, λοιπόν, στο διπλανό χωριό κι επειδή εκεί ζούσαν ελεύθεροι από την καταπίεση των Τούρκων, το ονόμασαν Ελεύθερο Χωριό»
Σύμφωνα με τον χάρτη λοιπόν, η ονομασία Ελευθεροχώρι, είναι προγενέστερη της Νέας Φιλιππιάδας, άρα δεν στέκουν οι παραπάνω απόψεις. Γινεται προσπάθεια να πάρουμε ένα αντίγραφο του χάρτη από το μουσείο της Βιέννης και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε και να γίνει κτήμα των Φιλιππιαδωτών.
Και ποιός ξέρει ίσως να αποτελέσει ένα από τα εκθέματα του μουσείου της πόλης μας, ενός μουσείου που όλοι ονειρευόμαστε την ίδρυσή του.
Δημιουργήθηκε από τον Αυστριακό στρατό το 1829 και καταγράφει τα τουρκοκρατούμενα Βαλκάνια. Εμείς σας παρουσιάζουμε το κομμάτι του χάρτη που μας αφορά και που δείχνει την περιοχή μας. Είναι σημαντικός καθώς πληροφορούμαστε με στοιχεία πλέον ότι τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αιώνα υπήρχαν τα χωριά,Φιλιππιάδα και Ελευθεροχώρι.
(κάντε κλικ στη φωτο για μεγέθυνση)
Για να αναφέρονται στον χάρτη, βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι δεν επρόκειτο για μικρούς οικισμούς με πέντε , έξι καλύβες, αλλά πρέπει να είχε ικανό αριθμό κατοίκων εκείνη την περίοδο ώστε να αποτυπωθεί από τους χαρτογράφους του Αυστριακού στρατού.
Με τον χάρτη αυτό λύνεται και μια ιστορική ανακρίβεια. Πρίν από χρόνια ο σύλλογος Άγιος Βησσαρίων είχε εκδόσει ένα βιβλίο με την ιστοριά της πόλη μας. Μεγάλη προσπάθεια για τα δεδομένα της εποχής που στηριζόταν όμως σε προσωπικές αφηγήσεις και όχι σε επιστημονικά δεδομένα. Αναφέρεται λοιπόν στο πόνημα αυτό ότι το όνομα «Ελευθεροχώρι», είχε δωθεί μετά την δημιουργία της Νέας Φιλιππιάδας. Το ίδιο αναφέρεται και στην ιστοσελίδα http://1gym-filipp.pre.sch.gr/ του γυμνασίου της πόλης μας. Μια πολύ ωραία σελίδα από μαθητές και καθηγητές.Παραθέτουμε το κείμενο:
«Το όνομά του αποτελεί σύνθεση των λέξεων Ελεύθερο + χωριό. Το θεωρούσαν ελεύθερο ίσως γιατί ήταν τριγυρισμένο από πυκνή βλάστηση ώστε να είναι αθέατο στους διαβάτες. Η επικρατέστερη όμως υπόθεση είναι το όνομα να συνιστά μια αντίδραση των Ελλήνων στους Οθωμανούς. Οι τελευταίοι, όταν ίδρυσαν τον οικισμό της Νέας Φιλιππιάδας, δεν άφηναν τους Έλληνες να μείνουν στη νέα πολιτεία τους. Πήγαν, λοιπόν, στο διπλανό χωριό κι επειδή εκεί ζούσαν ελεύθεροι από την καταπίεση των Τούρκων, το ονόμασαν Ελεύθερο Χωριό»
Σύμφωνα με τον χάρτη λοιπόν, η ονομασία Ελευθεροχώρι, είναι προγενέστερη της Νέας Φιλιππιάδας, άρα δεν στέκουν οι παραπάνω απόψεις. Γινεται προσπάθεια να πάρουμε ένα αντίγραφο του χάρτη από το μουσείο της Βιέννης και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε και να γίνει κτήμα των Φιλιππιαδωτών.
Και ποιός ξέρει ίσως να αποτελέσει ένα από τα εκθέματα του μουσείου της πόλης μας, ενός μουσείου που όλοι ονειρευόμαστε την ίδρυσή του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)