(Κάντε κλίκ στην εικόνα για μεγέθυνση)Η ιστορία δεν καταγράφει μόνο πολιτικές, οικονομικές ή άλλες κοινωνικές στιγμές στο πέρασμα του χρόνου. Πολλές φορές μέσα από τα αρχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας προκύπτουν μικρές ή μεγάλες, θλιβερές ή ευχάριστες προσωπικές ιστορίες. Με μια τέτοια θα ασχοληθούμε στο κύριο άρθρο, για να αναδείξουμε με αυτό τον τρόπο ότι οι ανθρώπινες αδυναμίες και τα πάθη, οι έρωτες και το μίσος γεννήθηκαν μαζί με τον άνθρωπο και θα πεθάνουν μαζί με αυτόν, αν πάψει ποτέ να υπάρχει ανθρώπινο είδος. Απολαύστε λοιπόν μια «ροζ» ιστορία και προς Θεού μην μας πείτε κουτσομπόληδες, ήταν ένα σοβαρό θέμα που κατέληξε με την τιμωρία των δυο πρωταγωνιστών μας.
Απρίλιος του 1967. Πάνε λίγες ημέρες που οι άμοιροι στρατηγοί θεώρησαν με το μικρό τους μυαλό (;) ότι θα σώσουν την χώρα. Στην παιδόπολη του Αγίου Αλεξάνδρου στον Ζηρό, η κατάσταση δεν θυμίζει σε τίποτε την ηλεκτρισμένη πολιτική ατμόσφαιρα που επικρατεί στα αστικά κέντρα της χώρας, ακόμη και στην Φιλιππιάδα, λίγα χιλιόμετρα παραπέρα.
Σε ένα καταπληκτικό καταπράσινο τοπίο οι λιγοστοί εργαζόμενοι απολαμβάνουν τον μεσημεριανό ύπνο, μαζί με τα παιδιά. Βέβαια τα ορφανά ονειρεύονται άλλα πράγματα. Κυρίως πότε θα μεγαλώσουν για να ξεφύγουν από την κόλαση που ζούσαν. Και μην κρυβόμαστε όσο και να προσπαθούσαν κάποιοι εργαζόμενοι οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες.
Στο θέμα μας όμως. Την ανοιξιάτικη ραστώνη διακόπτουν ξαφνικά οι φωνές της διευθύντριας του ιδρύματος. Ο λόγος; Κάποιος καλοθελητής – από τους αθλίους που κυκλοφορούν και σήμερα και θα κυκλοφορούν πάντα - αποφάσισε να καταδώσει ένα ζευγάρι που ερωτοτροπούσε.
Η καταγγελία συγκλονιστική, ικανή για να ταράξει τα νερά της συντηρητικής κοινωνίας της περιοχής: Εργαζόμενος εθεάθη να εξέρχεται από το δωμάτιο υπαλλήλου της παιδόπολης και μάλιστα χωρίς τα παπούτσια του. Δυστυχώς η κατάληξη των δυο άτυχων νέων που διαπομπεύτηκαν επειδή ο ένας αγαπούσε τον άλλο, ήταν η απόλυση. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εγγράφων και οι δυο ισχυρίστηκαν ότι ο έρωτάς τους ήταν πλατωνικός. Όμως για τα δεδομένα της εποχής η πράξη ήταν ανήθικη.
Χαρακτηριστικό για τα ήθη της εποχής αλλά και τις συνήθειες είναι το σημείο όπου ο νεαρός εργαζόμενος – εραστής παραδέχεται το γεγονός και ζητά να γίνουν εξετάσεις ώστε να αποδειχθεί η παρθενιά της κοπέλας. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι δεν το ζητά η ίδια η κοπέλα αλλά ο εραστής της. Και μόνο το γεγονός ότι θα υποβαλλόταν σε εξετάσεις φαντάζει σήμερα ανήκουστο. Κι όμως ήταν λογικό και δεδομένο τότε προκειμένου να σώσει κάποιος την τιμή και την υπόληψή του.
Να πούμε απλώς ότι για μας ο έρωτας σε όλες του τις μορφές είναι αυστηρώς προσωπικό και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει, να κρίνει ή να λασπώνει αυτό που νοιώθουν δυο άνθρωποι. Και από την άλλη και είναι το πιο σημαντικό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες οι ερωτευμένοι αναλαμβάνουν το κόστος των πράξεων τους και το αποτέλεσμα, αυτοί και μόνο αυτοί..
....Φανταστείτε πόσο πρέπει να πληγώθηκε και να διαπομπεύτηκε το θύμα της υπόθεσης δηλαδή η νεαρή κοπέλα που πριν από οποιαδήποτε απόφαση για απόλυση ζήτησε την κανονική της άδεια και υπέβαλε την παραίτησή της.
Για λόγους που αντιλαμβάνεστε έχουμε σβήσει τα ονόματα των πρωταγωνιστών της υπόθεσης.
Απρίλιος του 1967. Πάνε λίγες ημέρες που οι άμοιροι στρατηγοί θεώρησαν με το μικρό τους μυαλό (;) ότι θα σώσουν την χώρα. Στην παιδόπολη του Αγίου Αλεξάνδρου στον Ζηρό, η κατάσταση δεν θυμίζει σε τίποτε την ηλεκτρισμένη πολιτική ατμόσφαιρα που επικρατεί στα αστικά κέντρα της χώρας, ακόμη και στην Φιλιππιάδα, λίγα χιλιόμετρα παραπέρα.
Σε ένα καταπληκτικό καταπράσινο τοπίο οι λιγοστοί εργαζόμενοι απολαμβάνουν τον μεσημεριανό ύπνο, μαζί με τα παιδιά. Βέβαια τα ορφανά ονειρεύονται άλλα πράγματα. Κυρίως πότε θα μεγαλώσουν για να ξεφύγουν από την κόλαση που ζούσαν. Και μην κρυβόμαστε όσο και να προσπαθούσαν κάποιοι εργαζόμενοι οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες.
Στο θέμα μας όμως. Την ανοιξιάτικη ραστώνη διακόπτουν ξαφνικά οι φωνές της διευθύντριας του ιδρύματος. Ο λόγος; Κάποιος καλοθελητής – από τους αθλίους που κυκλοφορούν και σήμερα και θα κυκλοφορούν πάντα - αποφάσισε να καταδώσει ένα ζευγάρι που ερωτοτροπούσε.
Η καταγγελία συγκλονιστική, ικανή για να ταράξει τα νερά της συντηρητικής κοινωνίας της περιοχής: Εργαζόμενος εθεάθη να εξέρχεται από το δωμάτιο υπαλλήλου της παιδόπολης και μάλιστα χωρίς τα παπούτσια του. Δυστυχώς η κατάληξη των δυο άτυχων νέων που διαπομπεύτηκαν επειδή ο ένας αγαπούσε τον άλλο, ήταν η απόλυση. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εγγράφων και οι δυο ισχυρίστηκαν ότι ο έρωτάς τους ήταν πλατωνικός. Όμως για τα δεδομένα της εποχής η πράξη ήταν ανήθικη.
Χαρακτηριστικό για τα ήθη της εποχής αλλά και τις συνήθειες είναι το σημείο όπου ο νεαρός εργαζόμενος – εραστής παραδέχεται το γεγονός και ζητά να γίνουν εξετάσεις ώστε να αποδειχθεί η παρθενιά της κοπέλας. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι δεν το ζητά η ίδια η κοπέλα αλλά ο εραστής της. Και μόνο το γεγονός ότι θα υποβαλλόταν σε εξετάσεις φαντάζει σήμερα ανήκουστο. Κι όμως ήταν λογικό και δεδομένο τότε προκειμένου να σώσει κάποιος την τιμή και την υπόληψή του.
Να πούμε απλώς ότι για μας ο έρωτας σε όλες του τις μορφές είναι αυστηρώς προσωπικό και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει, να κρίνει ή να λασπώνει αυτό που νοιώθουν δυο άνθρωποι. Και από την άλλη και είναι το πιο σημαντικό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες οι ερωτευμένοι αναλαμβάνουν το κόστος των πράξεων τους και το αποτέλεσμα, αυτοί και μόνο αυτοί..
....Φανταστείτε πόσο πρέπει να πληγώθηκε και να διαπομπεύτηκε το θύμα της υπόθεσης δηλαδή η νεαρή κοπέλα που πριν από οποιαδήποτε απόφαση για απόλυση ζήτησε την κανονική της άδεια και υπέβαλε την παραίτησή της.
Για λόγους που αντιλαμβάνεστε έχουμε σβήσει τα ονόματα των πρωταγωνιστών της υπόθεσης.
