Σωτήριον έτος 1959. Δήμαρχος Φιλιππίαδας είναι ο Κωνσταντίνος Ζαραβέλας. Δύσκολα χρόνια, με φτώχια για τους κατοίκους του μικρού δήμου μας. Τα περισσότερα σπίτια είναι φτιαγμένα από άχυρα και λάσπη.
Σε όλη την Ελλάδα και κυρίως στην Ήπειρο προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους από τον πόλεμο και από τον σπαρακτικό εμφύλιο που χώρισε οικογένειες και έφερε την Ελλάδα χρόνια πίσω.
Οι μεγάλες δυνάμεις εξυπηρετούν με δάνεια που τρέχουν με τεράστια επιτόκια και εφιαλτικούς όρους για την ταλαίπωρη πατρίδα μας. Η φτωχή Φιλιππιάδα προσπαθεί και κείνη να σταθεί στα πόδια της. Είναι η εποχή της ξενιτιάς, καθώς στην περιοχή δεν υπάρχει βιομηχανία, δεν υπάρχει δουλειά. Όλες οι οικογένειες ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τα χωράφια. Ελάχιστοι διαθέτουν την γνώση και την αστική συνείδηση.
Παρόλα αυτά, η Φιλιππιάδα δημιουργεί σιγά -σιγά μια οργανωμένη κοινωνία, αφομοιώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια διαφορετικοί πληθυσμοί, με διαφορετικά ήθη, έθιμα και κουλτούρα. Οι βλάχοι από τα ορεινά της Πίνδου, οι κάτοικοι των μικρών όμορων χωριών κι αρκετοί μη ηπειρώτες. Ένα μικρό χωριό μέχρι το 1890 γίνεται κόμβος, σταυροδρόμι και οργανωμένος δήμος.
Σας παρουσιάζουμε λοιπόν ένα ακόμη ιστορικό έγγραφο από την Φιλιππιάδα. Είναι από εκείνες τις δύσκολες εποχές που δεν υπήρχαν Ευρωπαικά προγράμματα, δεν υπήρχε διαφθορά, αλλά ούτε και ικανός αριθμός υπαλλήλων που να στελεχώνουν τις υπηρεσίες.
Είναι μια λίστα που παρουσιάζει τους μόνιμους υπαλλήλους του δήμου μας κατά τον Φεβρουάριο του 1959. Μέσα στα ελάχιστα ονόματα, μόνο (3) υπαλλήλους είχε τότε ο δήμος, μπορεί να αναγνωρίσεται κάποιον δικό σας, συγγενή ή γνωστό σας.
Άλλες εποχές που δεν υπήρχαν ευτυχώς ή δυστυχώς δεκάδες υπάλληλοι και καταχρεωμένες δημοτικές επιχειρήσεις με άγνωστο αριθμό εργαζομένων.
Εν Φιλιππιάδι τη 25 Φεβρουαρίου του 1959
Σε όλη την Ελλάδα και κυρίως στην Ήπειρο προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους από τον πόλεμο και από τον σπαρακτικό εμφύλιο που χώρισε οικογένειες και έφερε την Ελλάδα χρόνια πίσω.
Οι μεγάλες δυνάμεις εξυπηρετούν με δάνεια που τρέχουν με τεράστια επιτόκια και εφιαλτικούς όρους για την ταλαίπωρη πατρίδα μας. Η φτωχή Φιλιππιάδα προσπαθεί και κείνη να σταθεί στα πόδια της. Είναι η εποχή της ξενιτιάς, καθώς στην περιοχή δεν υπάρχει βιομηχανία, δεν υπάρχει δουλειά. Όλες οι οικογένειες ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τα χωράφια. Ελάχιστοι διαθέτουν την γνώση και την αστική συνείδηση.
Παρόλα αυτά, η Φιλιππιάδα δημιουργεί σιγά -σιγά μια οργανωμένη κοινωνία, αφομοιώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια διαφορετικοί πληθυσμοί, με διαφορετικά ήθη, έθιμα και κουλτούρα. Οι βλάχοι από τα ορεινά της Πίνδου, οι κάτοικοι των μικρών όμορων χωριών κι αρκετοί μη ηπειρώτες. Ένα μικρό χωριό μέχρι το 1890 γίνεται κόμβος, σταυροδρόμι και οργανωμένος δήμος.
Σας παρουσιάζουμε λοιπόν ένα ακόμη ιστορικό έγγραφο από την Φιλιππιάδα. Είναι από εκείνες τις δύσκολες εποχές που δεν υπήρχαν Ευρωπαικά προγράμματα, δεν υπήρχε διαφθορά, αλλά ούτε και ικανός αριθμός υπαλλήλων που να στελεχώνουν τις υπηρεσίες.
Είναι μια λίστα που παρουσιάζει τους μόνιμους υπαλλήλους του δήμου μας κατά τον Φεβρουάριο του 1959. Μέσα στα ελάχιστα ονόματα, μόνο (3) υπαλλήλους είχε τότε ο δήμος, μπορεί να αναγνωρίσεται κάποιον δικό σας, συγγενή ή γνωστό σας.
Άλλες εποχές που δεν υπήρχαν ευτυχώς ή δυστυχώς δεκάδες υπάλληλοι και καταχρεωμένες δημοτικές επιχειρήσεις με άγνωστο αριθμό εργαζομένων.
Εν Φιλιππιάδι τη 25 Φεβρουαρίου του 1959
