Τι πραγματικά έγινε τις ημέρες των καταστροφών!

Του Γιώργου Κολοβάτσιου

«Σε ένα πόλεμο χάνουν και οι δυο πλευρές: Με τα μάτια του ρεπόρτερ»

Για περισσότερες από τέσσερις ημέρες έφαγα τόσο δακρυγόνο όσο ποτέ. Είδα τέτοιες σκηνές, θλιβερές και μη στους δρόμους της Αθήνας που ακόμη και τον πιο μετριοπαθή θα τον έκαναν να φτάσει στα άκρα. Δολοφονία, επιθέσεις, Ματ, αναρχικοί, εξέγερση, πορείες, καταστροφές, πλιάτσικο. Που ξεκινά η αλήθεια και που το ψέμα; Εμείς θα σας περιγράψουμε αυτά που ζήσαμε και σεις βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.




«Δολοφόνησαν το συναίσθημα και την ανέχεια»

Ένας περίεργος και ακατανόμαστος αστυνομικός κατάφερε το ακατόρθωτο. Δολοφόνησε σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες ένα 15χρονο παιδί και συγχρόνως «τραυμάτισε» τους περισσότερους Έλληνες πολίτες. Ο Αλέξης ήταν η αφορμή για να ξεκινήσουν όλα. Ένα παιδί που δεν έφταιγε σε τίποτε, ένα παιδί που χωρίς να το θέλει ανακηρύχτηκε σε ήρωα. Οι πληγές πολλών Ελλήνων ήταν ανοιχτές. Η γενιά των 700 ευρώ, η ακρίβεια, το ασφαλιστικό , οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες ήθελαν απλώς την αφορμή. Σαν να περίμεναν όλοι πότε θα «εξοστρακιστεί» η σφαίρα. Έτυχε απλώς να είναι από το χέρι του συγκεκριμένου αστυνομικού, τσαμπουκά. Η φωτιά εξαπλώθηκε και ξεκίνησαν τα επεισόδια, με την συμμετοχή όχι των γνωστών αγνώστων, αλλά με χιλιάδες αγνώστους πολίτες που θέλησαν να κάνουν γνωστή την φωνή και τα αιτήματά τους.

«Καταστηματάρχες χωρίς καταστήματα»

Μέχρι και την Τετάρτη το βράδυ είχαν καταγραφεί ζημιές σε περισσότερα από 400 καταστήματα. Σε κάποια ήταν ολοκληρωτική και σε άλλα μεγάλες υλικές ζημιές στις βιτρίνες. Δευτέρα μεσημέρι στην οδό Σκουφά. Πελάτες πίνουν ανέμελοι τον καφέ τους στα παρακείμενα μαγαζιά, όταν ξαφνικά περίπου 300 νεαροί διασχίζουν τον δρόμο και καταστρέφουν τα πάντα. Ο Π.Γ ιδιοκτήτης καφετέριας με λυγμούς και δάκρυα στα μάτια είπε στην «Σ» : «πάλι καλά που πρόλαβα να βγάλω έξω τους πελάτες μου. Χωρίς καμιά προειδοποίηση μαινόμενοι νεαροί έσπασαν με λοστούς την τζαμαρία και άρχισαν να πετούν βόμβες μολότοφ. Επικράτησε πανικός. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βγάλω έξω τους πελάτες και μετά να σώσω την περιουσία μου. Δεν τα κατάφερα μας λέει» και ξεσπάει σε λυγμούς. Μετά από μια παύση και μια ανάσα για ένα τσιγάρο, τον ρωτάμε τι γίνεται με τις αποζημιώσεις. «Αν όσα είπε ο πρωθυπουργός για άμεση καταβολή των χρημάτων, γίνει όπως με τους πυρόπληκτους στην Ηλεία, τότε καήκαμε. Προσωπικά πιστεύω ότι η ασφάλεια μου θα με αποζημιώσει. Είχα αναγκαστικά ασφάλεια λόγο του δανείου». Κατηφορίζοντας την Σκουφά προς τα Εξάρχεια και ενώ η κατάσταση είναι τεταμένη, βλέπουμε σε πολλά μαγαζιά να κρέμονται μαύρα μπλουζάκια. Η εφευρετικότητα των Ελλήνων. Τα κρεμάνε ώστε να νομίσουν οι αναρχικοί ότι είναι «δικοί τους». Κάποιοι άλλοι σκεπάζουν τις τζαμαρίες τους από άκρη σε άκρη με μαύρες σακούλες κάνοντάς τα να μοιάζουν ότι ήδη έχουν σπάσει. Στην πλατεία επικρατεί αναβρασμός. Ομάδες νεαρών ετοιμάζονται λες και πρόκειται για πόλεμο. «Είναι πόλεμος» μας λέει ο Χ.Κ. «Φωνάζουμε δεκαετίες τώρα να καταργηθούν τα ΜΑΤ, να σταματήσει η τρομοκρατία από την αστυνομία και να που φτάσαμε. Τώρα όμως θα δουν την οργή μας». Κοιτούσα με περιέργεια το πρόσωπό του πριν φορέσει την κουκούλα. Ήταν καθαρό. Ένα ξανθό παιδί, με χαμόγελο και κατάλευκα δόντια. Κοίταξα και τα χέρια του. Τα δάχτυλα γεμάτα ρόζους. Δούλευε οικοδομή για να ζήσει. Άρχισε να μου μιλά για τον Κροπότκιν και άλλους αναρχικούς. Την ανυπαρξία του κράτους και τον φόβο των νέων για την επόμενη μέρα. Μας διέκοψε την κουβέντα το κινητό του. Ένα καινούργιο μοντέλο. Εγώ σκέφτηκα δεν έχω τέτοιο. Ήταν φίλοι του από την ΑΣΟΕ. «Άρχισαν μεγάλα επεισόδια» μου είπε και έφυγε τρέχοντας.




Ακολούθησα και γω την διαδρομή περνώντας από την Στουρνάρη όπου καιγόταν το σύμπαν. Πέρασα μπροστά από μια γνωστή καφετέρια της πλατείας όπου συχνάζουν αντιεξουσιαστές. Την είχαν σπάσει. Ακούγεται περίεργο αλλά είχαν κατεβάσει όλες τις τζαμαρίες. «Δεν μπορώ να το πιστέψω» μου λέει ο Ν.Λ. ιδιοκτήτης του μαγαζιού και αριστεριστής. «Να σπάσουν το μαγαζί όπου συχνάζουν; Ήταν δυο πιτσιρικάδες με σφυριά, αλλά δεν τους προλάβαμε. Τους πήραμε στο κυνήγι αλλά εξαφανίστηκαν στην Θεμιστοκλέους». Τον ρώτησα για το αν θα τον αποζημιώσει η ασφάλεια του και μου απάντησε πως όχι. «Είναι γνωστό ότι οι ασφαλιστικές δεν κάνουν συμβόλαια σε καταστήματα στα Εξάρχεια αλλά και γύρω από την περιοχή. Από την τσέπη μας θα τα βάλουμε» μου είπε και άρχισε να στρίβει ένα τσιγάρο. Είδες όμως πως είναι να σου σπάνε την επιχείρηση ψιθύρισα για να τον πικάρω. «Στην εξέγερση δεν υπάρχουν περιουσίες», αντέτεινε εκείνος και με χαιρέτησε με ένα νεύμα.

Αναπνέοντας με δυσκολία καθώς τα χημικά που έριχναν τα ΜΑΤ είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο σύννεφο και τρέχοντας αλλόφρων από τα γύρω στενά, πέρασα την Ζαίμη, κατηφόρισα την Τοσίτσα και βγήκα Πατησίων όπου είχαν ξεκινήσει οδομαχίες. Ήταν αδύνατο να περάσει κανείς μπροστά από την ΑΣΟΕ. Με διάφορους ελιγμούς έφτασα στην οδό Χέυδεν. Εκείνη την ώρα διμοιρίες έκαναν ντου με βόμβες κρότου και χημικά. Οι νεαροί μπήκαν στο κτίριο της σχολής. Δίπλα ακριβώς υπάρχει ένα καφέ. Βρήκα τους δυο ιδιοκτήτες απ έξω να συζητάνε με αγωνία για το πώς θα το προστατέψουν.
« Ανοίξαμε την καφετέρια με δάνειο πριν από ένα μήνα» μου λέει ο Γ.Ζ. «Αν δεν είχαμε βάλει σιδερένια ρολά η καταστροφή θα ήταν ολοκληρωτική. Που να έβλεπες μάλιστα τι έγινε χθες το βράδυ όταν άρχισαν τα πρώτα επεισόδια. Έβγαλα με δυσκολία τους εργαζόμενους και πριν προλάβω να κλείσω φώτα και μηχανήματα, εγκλωβίστηκα. Οι νεαροί είχαν στήσει μπλόκο μπροστά από την είσοδο. Έκλεισα τα φώτα και περίμενα. Δεν μπορούσα να ανασάνω από τα χημικά. Εκεί φοβήθηκα για την ζωή μου. Ξαφνικά άκουσα φωνές και κλάματα. Ήταν ο τεχνικός του διπλανού θεάτρου. Είχαν βάλει μολότοφ στο αυτοκίνητο του έξω από το μαγαζί μου και ο άνθρωπος τους εκλιπαρούσε. Μάταια. Έγινε στάχτη».




Το ίδιο βράδυ έγιναν οι πορείες ΚΚΕ και Συνασπισμού. Οι πρώτοι διαφύλαξαν το μπλόκ τους, οι δεύτεροι ανακατεύτηκαν με αναρχικούς στην πλατεία Κοραή. Μπροστά στα μάτια μας πέντε από αυτούς προσπαθούσαν με απίστευτη μανία να σπάσουν την είσοδο μιας τράπεζας. Ο κόσμος από πίσω τους χειροκροτούσε. Η κατάσταση είχε ξεφύγει τελείως. Κατά τις επτά το βράδυ το χάος απλώθηκε μαζί με το σκοτάδι στο κέντρο της Αθήνας. Νεαροί να καταστρέφουν σχεδόν όλα τα καταστήματα σε Σταδίου, πανεπιστημίου και Ακαδημίας. Πίσω από αυτούς κάποιοι άλλοι μεταξύ τους και πολλοί αλλοδαποί, επιδίδονταν σε πλιάτσικο. Είναι χαρακτηριστικό ότι άνθρωποι που έτρεχαν αλλόφρονες μπροστά μας με κούτες στα χέρια τους, μη μπορώντας να τις συγκρατήσουν τις παρατούσαν. Έπεσαν στα πόδια μας κουτιά που άνοιξαν, με κινητά τηλέφωνα, φάξ, παπούτσια, ρούχα και ότι άλλο βάλει ανθρώπινος νους. Η αστυνομία ανύπαρκτη. Είχαν κρυφτεί στους γύρω δρόμους και σύμφωνα με την εντολή που είχαν από την πολική ηγεσία τηρούσαν αμυντική στάση. Αυτό κατέστρεψε κυριολεκτικά την πόλη. Ομάδες νεαρών χωρίς αρχή και τέλος, διασκορπισμένοι σε πολλές περιοχές του κέντρου έσπαγαν και έκαιγαν ανενόχλητοι. Από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια και από την Αλεξάνδρας μέχρι την Συγγρού. Οι ζημιές ανυπολόγιστες. Κυριολεκτικά. Οι οδομαχίες συνεχίστηκαν όλο το βράδυ μπροστά από το Πολυτεχνείο. Κατά τη μια το βράδυ βρισκόμασταν κοντά σε μια διμοιρία των ΜΑΤ. Από τον ασύρματο του αξιωματικού ακούστηκε ένα μήνυμα του αρχηγού της αστυνομίας προς όλους όσους ήταν στο δρόμο. Ήταν ευχαριστήριο για την καλή δουλειά που έκαναν. Δεν έκανε μόνο σε μας εντύπωση αλλά και στους ίδιους τους αστυνομικούς που το σχολίασαν μεγαλοφώνως και αρνητικά. Την ίδια ώρα καιγόταν κτίρια στην Ακαδημίας και την Σταδίου.

Από την Τρίτη ήταν φανερό ότι οι εντολές των αστυνομικών ήταν διαφορετικές. Απώθηση των νεαρών. Τα επεισόδια ξεκίνησαν από το νεκροταφείο όπου γινόταν η κηδεία του 15χρονου Αλέξη και συνεχίστηκαν σε Σύνταγμα και Πατησίων. Ξανά καταστροφές και πλιάτσικο. Μπροστά μας αρκετοί 15χρονοι αλλά και μικρότεροι σε ηλικία να συμμετέχουν πετώντας βολίδες με σφεντόνα. Στο πεδίο του Άρεως τα ΜΑΤ συνέλαβαν τρείς από αυτούς. Παρακολουθήσαμε από μακριά και κρυφά για να δούμε την συμπεριφορά των αστυνομικών. Μας έκανε εντύπωση. Ο αξιωματικός είπε στον ένα πιτσιρικά να πάρει τηλέφωνο τον μπαμπά του. Έβαλε τα κλάματα. Ο αστυνομικός με το ένα χέρι κρατούσε την ασπίδα και με το άλλο κρατώντας το κεφάλι του μικρού του έλεγε να σταματήσει. Περίεργη εικόνα. Τους άφησαν να φύγουν. Πλησιάσαμε και ρώτησα πως και τέτοια συμπεριφορά. Δεν μου απάντησαν. Μόνο ένας γύρω στα 23 χρόνια, μέσα από το κράνος ψέλλισε: «ρε γαμώτο παιδάκια είναι».




Στην μεγάλη πορεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη η συμμετοχή του κόσμου ήταν απίστευτη. Μακάρι να ήταν έτσι και τότε με το ασφαλιστικό έλεγαν κάποιοι. Έπρεπε να σκοτωθεί ένας 15χρονος για να παρατήσουν τον καναπέ και το τηλεκοντρόλ έλεγε ένας τρίτος. Διαφορετική και η εικόνα της αστυνομίας. Τρομερά επιθετική. Είδαμε στην συμβολή των οδών πανεπιστημίου και ομήρου να συλλαμβάνουν νεαρό και να τον κλωτσούν βάναυσα. Όχι μόνο τα ΜΑΤ αλλά και κάποιοι άθλιοι ασφαλίτες με πολιτικά που έσπευσαν να βγάλουν την οργή της θλιβερής ζωής τους πάνω σε ένα παιδί που ήταν ακινητοποιημένο στο δρόμο. Όσο για τους προβοκάτορες μην σας κάνει εντύπωση ότι υπάρχουν. Την ώρα που τμήματα της πορείας κατέβαιναν την πανεπιστημίου, καμιά τριανταριά κουκουλοφόροι με πέτρες στα χέρια στεκόντουσαν στην γωνία της οδού αμερικής. Όταν οι διαδηλωτές τους ζήτησαν να βγάλουν τις κουκούλες αρνήθηκαν και καθώς αγρίεψαν τα πράγματα μαντέψτε που βρήκαν καταφύγιο αυτοί οι άνθρωποι. Πίσω από τα ΜΑΤ, τα οποία μάλιστα τους προστάτευαν με τις ασπίδες τους. Να σας ζήσουν κύριε Παυλόπουλε.

Κλείνοντας να επισημάνουμε το αυτονόητο. Το χάσμα των γενεών και των τάξεων συνεχώς μεγαλώνει με αποτέλεσμα κάθε παράνομη ενέργεια από την πλευρά της εξουσίας να βάζει φωτιά στο φυτίλι της πυριτιδαποθήκης που λέγετε νεολαία.