Νέα Υόρκη

«Ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα στην Αμερική. Προετοιμάστηκα κατάλληλα, μην φανταστείτε τίποτε χάρτες, οδηγούς και τέτοια. Όχι. Ήθελα να περπατήσω την Νέα Υόρκη έτσι όπως με έχουν ταξιδέψει χρόνια τώρα τα τραγούδια της, οι ταινίες της, τα θέατρα της και φυσικά εκείνοι οι νευρωτικοί κάτοικοι της, πρωταγωνιστές στις ταινίες του Γούντι Άλεν»..

Πήρα δύο χιλιάδες δολάρια, δύο κοστούμια και το “On the road “ του Κέρουακ, υπήρχε λόγος. Έφτασα στο Ελευθεριος Βενιζέλος καθυστερημένος, όπως κάνω πάντα όταν έχω ραντεβού. Τσέκαρα και μπήκα στίς τουαλέτες όπου έκανα κρυφά τέσσερα τσιγάρα. Με την ιδέα ότι το ταξίδι θα διαρκούσε 11 ώρες ήταν το λιγότερο που μπορούσα- πρόλαβα να κάνω..
This is not America…..O Bowie μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας τι επικρατούσε μέσα στο Αirbus της ολυμπιακής. Ένα τσούρμο ηλικιωμένοι και των δύο φύλων σαν να πηγαίνανε με πούλμαν στην Παναγία την Σουμελά, έκαναν άνω κάτω το αεροπλάνο.



Φόρεσα τα ακουστικά και είδα μια ταινία με την ζωή του Κάσιους Κλέι ή Μοχάμαντ Άλι για τους μουσουλμάνους αναγνώστες μας. Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά – οι αεροσυνοδοί είχαν εξαφανιστεί – και εγώ κλείνοντας τα μάτια προσπαθούσα να φέρω εικόνες του «μεγάλου μήλου» όπως τις είχα δεί σε ταινίες.




Προσγειώθηκα απότομα όταν το αεροπλάνο κατέβηκε στο JFK. Έβρεχε. Αυτό μου χαλούσε τα σχέδια. Δέν θά μπορούσα να περπατήσω στην πόλη. Με το που έκανα αυτή την σκέψη σταμάτησε. Cool! Θά σκεφτώ κι άλλα που θέλω...
Στον έλεγχο των διαβατηρίων πρός στιγμήν νόμισα ότι πρωταγωνιστούσα στο Jackie Brown.H μαύρη αστυνομικός ήταν ίδια η Pam Grier. Μόνο το κομμάτι των τίτλων έλειπε, αλλά είχα στο πρόγραμμα(sic) περπατήσω τον 110o δρόμο στο Harlem, για τον οποίο τραγουδούσε ο Bobby Womack.

Ο άνθρωπος που θα με φιλοξενούσε ήρθε να με πάρει απο το αεροδρόμιο. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πέσαμε σε ένα ανεπανάληπτο «τράφικ» –όπως το έλεγε συνέχεια- διασχίζοντας το Queens. Μετά απο τρείς ώρες φτάσαμε στο κινέζικο εστιατόριο που είχε κλείσει τραπέζι και που συνήθιζε να τρώει τα τελευταία 20 χρόνια. Στήν καρδιά της Chinatown. Ήταν όπως στο σινεμά. Ακριβώς καμμία σχέση με τα αντίστοιχα στην Ελλάδα. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό, ζήτησα όμως να μπώ στο Private room και στην κουζίνα. Όπως το φανταζόμουν. Σαν νάβλεπα μπροστά μου τους αρχηγούς της κινέζικης μαφίας να συσκέπτονται. Έτσι ακριβώς.


Ήταν ήδη πολύ αργά όταν έκλεινα πίσω μου την πόρτα του δωματίου στο θρυλικό ξενοδοχείο New Yorker των 2500 δωματίων.Ζήτησα και έμεινα στο δωμάτιο 2705 εκεί που έμενε ο Benny Goodman όταν έπαιζε στην μεγάλη σάλα διασκεδάζοντας την δεκαετία του 30’ τους αστούς νεουορκέζους. Συμβουλή: το οινόπνευμα σε μεγάλες ποσότητες διώχνει το τζέτ –λάνγκ.

Ξύπνησα αρκετά νωρίς. Γύρω στίς δέκα. Αισθάνθηκα μια απέραντη ευορία αντικρύζοντας τους ουρανοξύστες και τον ποταμό Χάντσον απο το παράθυρο. Περίεργο. Πήρα τηλέφωνο δύο φίλους που βρίσκονται στην Νέα Υόρκη εδώ και ένα μήνα. Ήρθαν για να ζήσουν το αμερικάνικο όνειρο. Θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Πρός το παρόν δουλέουν ως σερβιτόροι.
Πήγαμε στο Village. Δέν αφήσαμε δισκάδικο για δισκάδικο που να μην μπήκαμε. Και πιστέψτε με υπάρχουν κάτι απίστευτες τρύπες στίς οποίες μπορείς να βρείς κάθε βινύλιο μαύρης μουσικής που ονειρεύεσε και που είναι δυσεύρετο. Χάλασα 500 δολλάρια. Χαλάλι αφού βρήκα το “There’s no place like America today” του Curtis Mayfield. Το σκοτάδι έπεσε και μας βρήκε να χαζολογούμε στα μπάρ και τα καφεδάδικα του Soho. Λιώσαμε απο την καφείνη και τα ποτά. Πήρα μια εφημερίδα, την Village Voice για να βρούμε κάτι ενδιαφέρον. Το καταπληκτικό hip-hop συγκρότημα των Roots έπαιζε ζωντανά. Πήρα τηλέφωνο αλλά δυστυχώς ήταν sold out. (Τούς είδα δύο μέρες αργότερα σε άλλο club και έπαθα. Παρεπιπτόντος ο καινούργιος τους δίσκος είναι καταπληκτικός).

Οι μέρες, οι ώρες και οι νύχτες περνούσαν με γρήγορους ρυθμούς. Και το περπάτημα ήταν ατελείωτο. Συνήθιζα να παίρνω ταξί αλλά όταν έφτανα στον προορισμό μου – συνήθως κάποιο μπάρ, άλλαζα γνώμη και έψαχνα για κάτι διαφορετικό. Περίεργο. Πάντως μετά απο πολλές ώρες περιπλανήσεων και ποτών γυρνούσα εκεί που έπρεπε να πάω. Και περνούσα καλύτερα. Τα πόδια μου έβγαλαν φουσκάλες αφού τα παπούτσια δεν ήταν για πεζοπορία, παρά τίς συμβουλές που μου είχαν δώσει οι φίλοι εν Ελλάδι. Αποφάσισα να αγοράσω αθλητικά παπούτσια, δεν το έκανα όμως ποτέ. Έτσι απέκτησα αρκετές και τεράστιες φουσκάλες.


Ένα πρωί πήρα το μετρό για να πάω στο Χάρλεμ. Πρώτον για να δω την πιό «μαύρη συνοικία» και δεύτερον για να πάω στο περίφημο Αpollo Theater. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά είμαι λάτρης της μαύρης κουλτούρας. Το βαγόνι ήταν γεμάτο επαίτες. Όλοι τους τραγουδούσαν απλώνοντας το χέρι για λίγα σέντς. Απο «γκόσπελ» και «σπιρίτσουαλ» μέχρι «σόουλ» και «φόλκ» μπαλάντες, το ρεπερτοριό τους. Εξαιρετικές φωνές γεμάτες πάθος, ένταση και πόνο. Ξέρετε, τα βάσανα όσες γενιές και να περάσουν δεν ξεχνιούνται. Καταγοητευμένος απο τα τραγούδια τους και με λιγότερα δολάρια στην τσέπη κατέβηκα στoν κεντρικό σταθμό του Harlem. Αμέσως στο μυαλό ήρθαν τα δεκάδες τραγούδια που έχουν σαν θέμα τους την ιστορική κατ’εμέ συνοικία. 125ος δρόμος στην καρδιά του Harlem. Ή αλλιώς Martin Luther King street. Παντού αφίσες για συναυλίες soul και hip-hop συγκροτημάτων. Εδώ είναι η καρδιά της μαύρης μουσικής. Σε μια γωνιά του δρόμου μια νεαρή κοπέλα πουλά εφημερίδες. Συνιθισμένο; όχι αφού η 120σελίδων εφημερίδα αφορά μόνο την rap μουσική.

Κατεβαίνουμε τον δρόμο πρός το Apollo. Σε όλη την διαδρομή συναντά κανείς ειδικά κομμωτήρια που είναι ασφυκτικά γεμάτα απο νεαρές. Φτιάχνουν όλες τα μαλλιά τους στύλ dreadlock…Μία κυρία μας σταματά και με περίσσειο ενδιαφέρον μας λέει να μην γυρνάμε με την κάμερα στο χέρι γιατί είναι επικύνδυνο. Αδιαφορήσαμε. Μέχρι να καπνίσω ένα τσιγάρο φτάσαμε στο περιβόητο θέατρο όπου τραγούδησαν για πρώτη φορά και έγιναν διάσημοι οι: James Brown, Aretha Franklin ,Ella Fitzerald και πολλοί άλλοι.
Ήταν 12 το πρωί αλλά είχε παράσταση, ένα χριστουγεννιάτικο σόου. Στην τεράστια μαρκίζα μπορούσες να δείς τις συναυλίες των επόμενων ημερών. Απο Temptations μέχρι την περίφημη Τετάρτη των νέων ονομάτων απο την οποία έχουν ξεκινήσει την καριέρα τους δεκάδες διάσημοι πλέον μαύροι μουσικοί. Μόλις πατάς το πόδι σου στο εσωτερικό του θεάτρου που χτίστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σε πιάνει δέος.΄Οχι γιατί στο εσωτερικό του υπάρχει κάτι ιδαίτερο. Απεναντίας. Απλώς και μόνο γνωρίζοντας ότι στην σκηνή αυτή έχουν πατήσει η Sara Vaungh , οτι εκεί έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση ό-λ-α τα γκρούπ της Motown το 1962 φτάνει να σου κοπεί η ανάσα. Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής μπήκαμε σε δύο δισκάδικα. Γύρισα στο ξενοδοχείο εξουθενομένος και εντυπωσιασμένος.

Το βράδυ το έριξα στο ποτό ακούγοντας παλιό, καλό, ζεστό funk…
Ξύπνησα απο το φώς του ήλιου. Μένω άλλωστε στον 27o όροφο και απο κεί ο ουρανός φαίνεται πιό κοντά. Με τέτοια μέρα θα μπορούσα να περπατήσω αρκετά, σκέφτηκα και έκανα να σηκωθώ. Κατέβηκα μετά απο μία ώρα και έφαγα ένα τεράστιο αμερικάνικο πρωινό. Έχω πάρει ήδη τρία κιλά.

Άρχισα να κατηφορίζω την όγδοη λεωφόρο. Πέρασα κάτω απο το επιβλητικό είναι αλήθεια, Empire state building. Φυσικά δεν μου πέρασε ούτε λεπτό απο το μυαλό να ανέβω. Εξάλου υπήρχε ουρά χιλιομέτρων. Δεν μου αρέσει να πηγαίνω σε τέτοια μέρη όπου συνωστίζεται κανείς με χιλιάδες τουρίστες. Η συμβουλή μου μάλιστα στούς φίλους μου είναι όταν επισκέπτονται μια πόλη για πρώτη φορά να πηγαίνουν απλώς όπου γουστάρουν. Όπου ενδιαφέρει τους ίδιους κι όχι ένα πολυπληθές γκρούπ παραφρονούντων τουριστών..

Κατέβηκα σιγά σιγά πρός τον 23ο δρόμο.Έψαχνα για το ξακουστό Chelsea Hotel για το οποίο έχουν γράψει αρκετά τραγούδια. Είναι ένα ζωντανό μνημείο. Έφτασα στην είσοδο. Βρήκα ένα τύπο- σχεδιαστής μόδας μου είπε ότι είναι –που έμενε εκεί τα τελευταία 20 χρόνια. Μπήκαμε στο lobby. Αρχισε να μου διηγήται ιστορίες και θρύλους γύρω απο το ξενοδοχείο. Έμεναν εκεί απίστευτοι τύποι που χρειάζεσαι εγκυκλοπαίδια για να τούς καταγράψεις. Απο τον Μάρκ Τουέιν, τον Τόμας Ντύλαν, μέχρι τον Άλεν Γκίνσμπεργκ και την Πάττυ Σμίθ. Σε ένα απο τα δωμάτια του έγραψε μέσα σε μια νύχτα ο Τζάκ Κέρουακ το περίφημο “On the road”, εκεί σκότωσε ο Σίντ Βίσιους των Sex Pistols την συντροφό του Νάνσυ και μετά αυτοκτόνησε. Υπάρχουν χιλιάδες ακόμη ιστορίες για το Chelsea που αξίζει να τις μάθετε απο κοντά αν επισκεφείτε την Νέα Υόρκη. Πιστέψτε με αξίζει.

Ένα μεσημέρι οι φίλοι μου με πήγαν στην περιοχή TRIBECA. Μια περιοχή που θεωρείται πολύ must (sic) κάτι σαν το δικό μας Ψυρρή. Φάγαμε στο κλασσικό Odeon ενώ δίπλα μας συνέτρωγαν γνωστά μοντέλα και ηθοποιοί. Ανεβαίνοντας την Broadway σάρωσα όλα τα καφεδάδικα στα οποία επιτρεπόταν το κάπνισμα. Λιώσαν τα παπούτσια μας τριγυρνώντας στο Soho.

Αποφασίσαμε να δούμε κάποια θεατρική παράσταση. Πήρα τηλέφωνο και εκλεισα εισητήρια για τον «Πρωτάρη» που πρίν απο τριάντα χρόνια ήταν κινηματογραφική επιτυχία με τον Ντάστιν Χόφμαν και την Αν Μπάνκροφτ. Ανεβαίνοντας προς την πιό θεατρική γειτονιά του κόσμου την πάτησα σαν τον πρωτάρη. Μπήκαμε στο βιβλιιοπωλείο που δεν θυμάμαι το ονομά του αλλά θεωρείται το μεγαλύτερο στον κόσμο, με έξι μίλια πάγκους γεμάτους βιβλία. Χάλασα πολλά δολλάρια και πολύ χρόνο. Τόσο ώστε προλάβαμε να μπούμε στο θέατρο Πλύμουθ λίγο πρίν την έναρξη της παράστασης. Όταν διάβασα στο πρόγραμμα ότι στην σκήνη του είχε παίξει ο Μοντγκόμερι Κλιφ – μέγας ηθοποιός και πολύ cool- χύθηκα στο κάθισμα να απολάυσω την παράσταση. Στο ρόλο της «Κυρίας Ρόμπινσον» η πληθωρική Λορέιν Μπράκο που δυστυχώς άλλαξε δύο εβδομάδες πρίν, την Κάθλιν Τέρνερ.

Φεύγοντας απο τα στενά του Μπρόντγουει λίγο πρίν τα μεσάνυχτα συναντήσαμε τον κατά πολύ γερασμένο Πώλ Νιούμαν που έμπαινε στο αυτοκινητό του.Τα βράδυα στην Νέα Υόρκη μπορείς να δείς τα πάντα και τους πάντες. Λίγο αργότερα τρώγοντας σε ένα ντάινερ τηλεφώνησα στον «Μπίλ». Ίσως η καλύτερη άκρη όλες αυτές τις μέρες στην πόλη. Ήταν διοργανωτής κινητών πάρτυ στο Μανχάταν. Ήξερε τους πάντες. Εξαιτίας του ήπιαμε εκατοντάδες ποτά στα καλύτερα κλάμπ και το κυριότερο χωρίς να περιμένουμε στις τεράστιες καθε φορά ουρές. Μερικές φορές και χωρίς να πληρώσουμε. Ήταν πολύ αργά, η τύπισα έμοιαζε στην Λώρην Χίλ, η μουσική έπαιζε πολύ δυνατά..Yo man...say it loud..I’m black and proud αναφώνησα πολλές φορές πρίν πέσω ξερός στο κρεββάτι.

Σε βλέπω πολύ κουρασμένο, μου ειπε ο Χρήστος. Πάμε, έχω την λύση. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και με οδήγησε για ακόμη μια φορά στην Chinatown. Ανεβήκαμε σε ένα διόροφο κτίριο, όπου μας υποδέχτηκε μια κινέζα γύρω στα 40. Έδειχνε ιδιαίτερη οικιότητα με τον φίλο μου πράγμα που σημαίνει ότι είναι τακτικός πελάτης. Μετά την σκάλα έβλεπες ένα στενόμακρο διάδρομο και στην αριστερή πλευρά υπήρχαν διαδοχικά έξι μικρά δωμάτια.

Στο καθένα απο αυτά υπήρχαν ιατρικα κρεββάτια, ξύλινα διαχωριστικά με κινέζικα ανάγλυφα, αρωματικά στίκς που γέμιζαν την ατμόσφαιρα και χαλαρή μουσική. Ο Χρήστος εξαφανίστηκε σε ένα απο αυτά χωρίς να μου πεί κουβέντα. Περίμενα στο διάδρομο, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μια νόστιμη κινέζα γύρω στα 30, με οδήγησε σε ένα απο τα δωμάτια και με σπαστά αγγλικά μου ζήτησε να βγάλω τα ρούχα. Το έκανα. Για την επόμενη μία ώρα νόμιζα ότι πετούσα. Ξεκίνησε με ένα δυνατό μασάζ, έκανε κάτι περίεργες κινήσεις με τα δάχτυλα, ενώ φυσούσε με το στόμα της και έριχνε μια άγνωστη σκόνη κάτι σαν τάλκ. Ένοιωσα ότι κολυμπούσα, ότι βρισκόμουν σε νερό. Απίθανη αίσθηση. Όλα αυτά ενώ απο κάπου ακουγόταν χαμηλά μουσική κι εγώ βρισκόμουν όλη την ώρα ξαπλωμένος ανάσκελα. Δεν μπορούσα να δω τι ακριβώς έκανε. Ήταν όμως μαγικό. Δεν μπορούσα να σηκωθώ απο το κρεββάτι. Μετά απο αυτό ένοιωθα τα πόδια μου να λυγίζουν. Της έδωσα 20 δολλάρια – όσα μου ζήτησε – αυτό που έκανε όμως δεν πληρωνόταν με τίποτε. Δεν το συζητάμε, κάθε φορά που θα πηγαίνω Νέα Υόρκη θα επισκέφθομαι την Κίμ, έτσι έλεγαν την γριά ιδιοκτήτρια. Να το κάνετε οπωσδήποτε και σείς. Δεν έχει σχέση με το μασάζ σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου και φυσικά δεν έχει τίποτε το πονηρό απο αυτά που γίνονται στην Ελλάδα.

Φεύγοντας για Μανχάταν περάσαμε απο το Ground Zero. Eκεί όπου τον Σεπτέμβριο του 2001 οι δίδυμοι πύργοι έγιναν ο τάφος για χιλιάδες ανθρώπους μετα την δολοφονική τρομοκρατική ενέργεια. Τα συνεργεία δούλευαν πυρετωδώς σε μία αλάνα, που σε τίποτε δεν θυμίζει πλέον ότι εκεί βρισκόταν τα ψηλότερα κτίρια στον κόσμο. Μπορούσες να το δείς μόνο στις φωτογραφίες που έχει αναρτήσει η κυβέρνηση αλλά και στους χιλιάδες πάγκους που έχουν στήσει οικονομικοί μετανάστες πουλώντας σουβενίρ θανάτου. Όλοι αγόραζαν, αηδίασα και έφυγα..
Του ζήτησα να πάμε στο Μουσείο μοντέρνας τέχνης. Ήταν το μόνο που ήθελα να επισκεφθώ. Είχε μια καταπληκτική έκθεση γερμανικού εξπρεσιονισμού. Ένα φοβερό κτίριο, τεράστιο όπως καταλαβαίνετε. Για αυτό πήγα μόνο σε δύο αίθουσες. Υπάρχουν κι άλλα καταπληκτικά μουσεία στην πόλη.

Επειδή χρειάζεσαι όμως τουλάχιστον μία μέρα για το καθένα καλό είναι να επισκέφθεσται ένα σε κάθε ταξίδι σας γιατί δεν πρόκειται να προλάβετε να κάνετε τίποτε άλλο..
Μάζευα τα πράγματα και σκεφτόμουν ήδη το επόμενο ταξίδι στην Νέα Υόρκη. Για να είμαι ειλικρινής το έχω κιόλας προγραμματίσει.Τέλος Ιουνίου. Μπράβο, τελικά χώρεσαν όλα τα πράγματα στην βαλίτσα, ξέρετε ήταν το μοναδικό άγχος μου.

P.S: Έκανα κι άλλα πράγματα, αλλά για λόγους οικονομίας χώρου και κυρίως προσωπικής λογοκρισίας, θα τα μάθετε και θα τα ζήσετε μόνοι σας όταν με το καλό ταξιδέψετε στην Νέα Υόρκη..

Μικρές συμβουλές

Να:
-αγοράσετε τσιγάρα απο το αεροδρόμιο.Εκεί είναι πανάκριβα
-εχετε μαζί σας αθλητικά παπούτσια
-μην κολλάτε με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς
-έχετε μαζί σας οπωσδήποτε κινητό τηλέφωνο
-πάτε στο B.B king live και στο Village Vangurd για να ακούσετε live
-επισκεφθείτε σίγουρα τo εστιατόριo Asia Di Cuba και το bar του ξενοδοχείου Handson.Αμφότερα τα έχει σχεδιάσει ο Phillip Stark.
-μιλάτε σε όσους σας μιλούν.Ο κόσμος εκεί είναι πιό ανοιχτός και ζεστός, πιάνουν αμέσως κουβέντα.
-κάνετε του κεφαλιού σας.
-δείτε τουλάχιστον μια συναυλία
-αγοράσετε το Time out , κάτι σαν το δικό μας Αθηνόραμα και την δωρεάν εφημερίδα Village Voice. Θα ξέρετε τα πάντα για την πόλη. Για αυτό δεν σας γράφω καμμία διεύθυνση....


Μην:
-καθήσετε σε μπάρ αν προηγουμένως δεν ρωτήσετε αν επιτρέπετε το κάπνισμα
-μην πάρετε αθλητικά παπούτσια.Δεν θα κλείνει η βαλίτσα
-πάτε στο Empire State Building
-κολλάτε με τους οδηγούς πόλης. Αν σας είναι απαραίτητος πάρτε αυτόν του Lonely Planet
-επισκεφθείτε το ροκφέλερ σέντερ και το Radio city.Οι ουρές είναι τεράστιες και δεν είναι
τίποτε άλλο παρά ένα κινηματοθέατρο κι ένας ουρανοξίστης.
-κανετε τηλέφωνα απο το ξενοδοχείο.Ξυρίζουν.
-αφήνετε φιλοδώρημα σε αγενείς και άξεστους σερβιτόρους , έστω κι αν θεωρείται υποχρεωτικό το 15% του λογαριασμού.
-πάτε στο Macy’s και φυσικά στην Αστόρια.Μπούούούού........